یک روزِ بدونِ گناه

پرهیز دادن از غیبت و بدگویى به کسانى که گناه ندارند، و از سلامت دین برخوردارند، رواست که به گناهکاران ترحم کنند، و شکر این نعمت گذارند، که شکرگزارى آنان را از عیبجویى دیگران باز دارد، چرا و چگونه آن عیبجو عیب برادر خویش گوید؟ و او را به بلایى که گرفتار است سرزنش مى کند؟ آیا به خاطر ندارد که خدا چگونه او را بخشید و گناهان او را پرده پوشى فرمود؟ چگونه دیگرى را بر گناهى سرزنش مى کند که همانند آن را مرتکب شده! یا گناه دیگرى انجام داده که از آن بزرگتر است؟ به خدا سوگند! اگر خدا را در گناهان بزرگ عصیان نکرده و تنها گناه کوچک انجام داد، اما جرات او بر عیبجویى از مردم، خود گناه بزرگترى است. اى بنده خدا، در گفتن کسى شتاب مکن، شاید خدایش بخشیده باشد، و بر گناهان کوچک خود ایمن مباش، شاید براى آنها کیفر داده شوى، پس هر کدام از شما که به عیب کسى آگاه است، به خاطر آنچه که از عیب خود مى داند باید از عیبجویى دیگران خوددارى کند، و شکرگزارى از عیوبى که پاک است او را مشغول دارد از اینکه دیگران را بیازارد.

پرهیز از شنیدن غیبت اى مردم! آن کس که از برادرش اطمینان و استقامت در دین، و درستى راه و رسم را سراغ دارد، باید به گفته مردم درباره او گوش ندهد، آگاه باشید! گاهى تیرانداز، تیر افکند و تیرها به خطا مى رود، سخن نیز چنین است، درباره کسى چیزى مى گویند که واقعیت ندارد و گفتار باطل تباه شدنى است، و خدا شنوا و گواه است، بدانید که میان حق و باطل جز چهار انگشت فاصله نیست. شناخت حق و باطل (پرسیدند، معناى آن چیست؟ امام (ع) انگشتان خود را میان چشم و گوش گذاشت و فرمود) باطل آن است که بگویى شنیدم، و حق آن است که بگویى دیدم.

غیبت کردن تلاش ناتوان است.

منبع: سایت تبیان