یک روزِ بدونِ گناه

پرهیز دادن از غیبت و بدگویى به کسانى که گناه ندارند، و از سلامت دین برخوردارند، رواست که به گناهکاران ترحم کنند، و شکر این نعمت گذارند، که شکرگزارى آنان را از عیبجویى دیگران باز دارد، چرا و چگونه آن عیبجو عیب برادر خویش گوید؟ و او را به بلایى که گرفتار است سرزنش مى کند؟ آیا به خاطر ندارد که خدا چگونه او را بخشید و گناهان او را پرده پوشى فرمود؟ چگونه دیگرى را بر گناهى سرزنش مى کند که همانند آن را مرتکب شده! یا گناه دیگرى انجام داده که از آن بزرگتر است؟ به خدا سوگند! اگر خدا را در گناهان بزرگ عصیان نکرده و تنها گناه کوچک انجام داد، اما جرات او بر عیبجویى از مردم، خود گناه بزرگترى است. اى بنده خدا، در گفتن کسى شتاب مکن، شاید خدایش بخشیده باشد، و بر گناهان کوچک خود ایمن مباش، شاید براى آنها کیفر داده شوى، پس هر کدام از شما که به عیب کسى آگاه است، به خاطر آنچه که از عیب خود مى داند باید از عیبجویى دیگران خوددارى کند، و شکرگزارى از عیوبى که پاک است او را مشغول دارد از اینکه دیگران را بیازارد.

پرهیز از شنیدن غیبت اى مردم! آن کس که از برادرش اطمینان و استقامت در دین، و درستى راه و رسم را سراغ دارد، باید به گفته مردم درباره او گوش ندهد، آگاه باشید! گاهى تیرانداز، تیر افکند و تیرها به خطا مى رود، سخن نیز چنین است، درباره کسى چیزى مى گویند که واقعیت ندارد و گفتار باطل تباه شدنى است، و خدا شنوا و گواه است، بدانید که میان حق و باطل جز چهار انگشت فاصله نیست. شناخت حق و باطل (پرسیدند، معناى آن چیست؟ امام (ع) انگشتان خود را میان چشم و گوش گذاشت و فرمود) باطل آن است که بگویى شنیدم، و حق آن است که بگویى دیدم.

غیبت کردن تلاش ناتوان است.

منبع: سایت تبیان

این هم متن عربی و ترجمه دقیق مطالبی که از نهج البلاغه گذاشتم:http://www.erfan.ir/farsi/nahj/nsm_proj/nahgol/display/display.php?Vr_page=309

باسمه تعالی

استاد صفایی حائری در کتاب چهل حدیث امام حسین(ع) در صفحات 121و 122 پیرامون چیستی غیبت چنین می­ نویسد.

سلام

استاد صفایی حائری در بیان چگونگی مقابله با غیبت در ادامه چنین می نویسند.

عامل مؤثری که هرکس را مهار می­ زند، محبت است، تو کسی را که دوست داری و به خودت منسوب می­ دانی، تحقیر نمی­ کنی، حتی از مشکلات فرزند خودت، دوست نداری که دیگران را آگاه کنی و حتی دوست نداری که آنها آگاه بشوند، چون حقارت شخص محبوب و منسوب به تو از دو جهت بر تو گران می­ آید، از جهت نسب با تو و از جهت محبت و علاقه­ ی تو.

همین است که در آیه 12 سوره حجرات برای تکلیف غیبت، بر عنصر ایمان و عشق و بر عنصر اخوت تکیه می­ کند. عشق به خدا تو را با دیگران که با او پیوند دارند، پیوند می­ دهد و همین ایمان، اخوت و نسبت را به وجود می­ آورد. چون آنها که از جام محبت خدا سرشار شده­ اند حتی اگر از یک پستان ننوشیده باشند و زیر یک سقف نخوابیده باشند، برادر هستند و منسوب هستند.

خدمت حضرت حجت الاسلام و المسلمین، حاج آقای جاودان؛ سلام علیکم. اگر پدر و مادر،به غیبت اشخاص بپردازند،فرزند، تا چه حد مجاز به نهی کردن آنها و دفاع از شخص غایب خواهد بود؟آیا دلگیر شدن آنها از این برخورد فرزندشان،وظیفه ی فرزند را کمتر می کند و آیا در صورت عدم توجه والدین و ناراحت شدن آنها، وظیفه از او ساقط می گردد؟ با تشکر-ملتمس دعا

حجت الاسلام و المسلمین جاودان فرمودند:

سلام علیکم و رحمة الله

اگر پدر و مادر غیبت بکنند بایستی آنها را از اینکار نهی بکنید و از مومن غایب باید دفاع بکنید البته با کمال ادب و اخلاق و با اظهار کوچکی و تواضع . دلگیر شدن آنها چون بخاطر گناهی است که می کنند مشکلی ندارد. در هر صورت شما وظیفۀ مقابله با گناه و دفاع از مومن را دارید.

اگر آنها به دفاع شما اعتنا نمی کنند و ادامه می دهند بایستی از مجلس آنها برخیزید.

اما همه کارها را باید با فکر و محاسبه انجام دهید که دلگیری و ناراحتی بوجود نیاید.

با اجازه­ ی دوستان مجدداً نظرات رو جمعبندی می­ کنم.